وقتی بچه بودم مامانم من و میبوسید ...
وقتی بچه بودم ... میخواستم فضا نورد بشم ، همه رویاهام اون بالا بود، بالاتر از این جو لعنتی که هزاران هزار آدم بی ارزش دارن زیرش زندگی میکنن ...
وقتی بچه بودم ... هیچوقت دخترا عاشق من نمیشدن ...
وقتی بچه بودم، هر روز عاشق یکی میشدم، ولی خدا میدونه که اونوقت چقدر عشقا پاکتر بود ...
وقتی بچه بودم، دلم که میگرفت راحت اشک میریختم و زود خوب میشدم ...
وقتی بچه بودم، جدی تر میگرفتنم ...
وقتی بچه بودم، با افتخار تمام آدم بزرگا رو درک نمیکردم ... برخلاف بقیه بچه ها میگفتم دلم نمیخواد بزرگ شم و وقتی میپرسیدم چرا میگفتم : « چون مثل بزرگا میشم »
وقتی بچه بودم چیزی به اسم تنهایی برام معنا نداشت ...
وقتی بچه بودم غربت و دلتنگی رو نمیفهمیدم ...
وقتی بچه بودم درسام رو خوب میخوندم ...
وقتی بچه بودم، وبلاگ نویسی میکردم تا خالی بشم ...
وقتی بچه بودم شعر میگفتم، اونموقع هنوز میتونستم ...
وقتی بچه بودم فکر میکردم بزرگ شدم ...
وقتی بچه بودم یه پست نوشتم به اسم « وقتی بچه بودم ... »
ههعییی ...
دو سال پیش من یه تجربه تلخ داشتم، من مترسک هایی رو دیدم که میومدن و بهم تسلیت میگفتن و میرفتن ... میومدن و دلداریم میدادن و شاید میخواستن برام دلگرمی باشن ، و شاید بهم ترحم داشتن، و شاید ... و شاید ... و شاید ...
مهم اینه که اون مترسکا از اونایی بودن که خودت میدونی ... از اونایی که بهت گفتم بودنشون حتی کلاغا رو هم فراری نمیده ... !
از اون روز تا حالا، هیچوقت، و مطلقا هیچوقت نتونستم توی موقعیت های مشابه، برم و سعی کنم از یه نفر دلجویی کنم، مگر اینکه خودش بهم پناه میاورد، ازم میخواست ... میدونی ؟ حتی اگر مطمئن بودم که توی دسته مترسک ها نیستم ، از مترسک شدن میترسیدم ...
و برای همینه که با تمام تلاشی که کردم نتونستم حتی یه کلمه تسلیت بگم ... ولی خودت که میدونی ... دل آدم میگیره وقتی میبینه بعضی چیزا اونطور که باید و شاید نیست ...
ههععیی ...
رفیق ، میدونی که توی دلم چی میگذره ... میدونی که درکت میکنم ... میدونی که تجربه های تلخ و شیرین مشابه زیاد دارم ... و ببخش اگر اونطور که باید کنارت نبودم !!!
یادته بهت گفتم ، هر تلخی ای به این معنیه که یه چیزی قراره بیاد و شیرینش کنه ... دست کمش نگیر ... منتظرش باش ...
هوووم ... و محکم باش ، و همونطور که همیشه بودی ، بجنگ ... یادته که ؟ «جنگی که مطمئنی توش پیروز نمیشی رو حداقل واگذار نکن ... بذار نبرد پایاپای ادامه داشته باشه ! »
پ.ن1: خودت که میدونی کلمه رفیق پیش من ارزشش از دوست و همراه و برادر و الخ ... بیشتره !!
پ.ن2: نه یعنی واقعا اینقدر مسخره است دنیا ؟ :دی
ترس هایم در گلوگاه افسردگی های ملودیک غوطه ورند ...
روز هایم را، با خنده های بی پشتوانه به شب میرسانم ...
گاهی در این بی واژگی تاریکی وهم خون میشود ... خنجر ، زخم ، شکست ... قهقهه ...
شیرینی بیخیالی را درون قهوه تلخ خاطرات هم میزنم ...
به راستی تا کی میتوان تلخی این قهوه را با این شهد نوشید و در برابر این خواب تاریک مقاومت کرد؟
پ.ن: به قول مصطفی «همه چیز پیچیده است : به همین سادگی»
« آنانکه به راهی نوین گام میگذارند و میخواهند اندکی از زندگی پیشین خود را نگه دارند، سرانجام مجروح گذشته خود خواهند شد.»
- پائولو کوئلیو، مکتوب