افکار پریشان !

دل شکسته

- تو دلت مثل آینه میمونه ...

زهر مار و مثل آینه میمونه ! آینه بخوره توی سرم بمیرم راحت بشم ! آخه آقای محترم ، خانم محترم ! آینه است ، شیشه نشکن که نیست .... آینه هم میشکنه ، اونوقت تازه وقتی بکشنه میتونه هزارتا چهره مختلف رو توش ببینی !

هیچ ...

شمع طربم ، ولی چو بنشتم هیچ // من جام جمم ولی چو بشکستم ، هیچ ...

بعضی وقتا توی کارای دنیا میمونم ! این واقعا منم ؟ همون که احساس مردی میکرد ؟ همون که فکر میکرد خیلی گنده است ؟ همون که فکر میکرد خیلی حالشه ؟

تازگی فهمیدم آدم حتی اگر جام جمشید هم باشه ، وقتی دلش بشکنه دیگه شکسته ، کاریش نمیشه کرد ...

یک پر

داستان شتره رو یه بار توی وبلاگم گذاشتم ! یه بنده خدا یه شتر داشته ، میخواسته سفر کنه ، همه بار و بساط زندگیش رو میذاره و میبنده به شتر ، شتره کمر خم نمیکنه ! آخر کار یادش میاد که یک قلم پر رو جا گذاشته ، میدوه میره پر رو برمیداره تا پر رو میذاره روی بار شتر شتر  زمین میخوره و جون میده ... یارو هم با خودش فکر میکنه : « این چه شتری بود که تحمل وزن یک پر رو نداشت ! »

حالا این شده حکایت من ، یه اتفاق کوچیک ، من رو میشکنه ، اما هیچکس از اون دریای درد و غمی که توی دلم بوده و تا حالا زیر بارش کمر خم نکردم دم نمیزنه ، همه میگن این چه ضعیف بود که اینقدر راحت شکست ...

آیا من احمقم ؟

به نظرتون من شکل احمق ها هستم ؟ نه واقعا هستم ؟ نه خداییش نوشته هام مثل احمق هاست ؟ پس چرا تازگی ها بعضیا مثل احمقا باهام رفتار میکنن ؟ توی دوستی هام چیزی کم گذاشتم ؟ کار احمقانه ای کردم ؟

کسی که بتونه جواب این سوال رو بده یه جایزه پیش من داره ...

عمامه

میگن یه فقیه بنده خدایی هر روز از خونه که میرفته بیرون عمامه رو میذاشته روی سرش و میرفته برای پامنبری هاش چرت و پرت میگفته و گوششون رو از کارایی که خودش نمیکرده پر میکرده و به اصطلاح خرما خورده ، نهی خرما میکرده ! بعد هم که میگشته خونه عمامه رو برمیداشته و تا روز بعد دیگه بهش دست نمی زده ...

یه روز بالاخره وقتی میخواسته بره بیرون عمامه رو سرش نمیذاره ولی وقتی برمیگرده توی خونه عمامه رو سرش میکنه و میره به نماز و دعا و عبادتش میپردازه ... وقتی میپرسن چرا اینکار رو کردی میگه : « یه عمر برای مردم به اونچیزی که نیستم تظاهر کردم ! امروز هم برای خودم اون چیزی که هستم رو نمایش دادم ! »

دیوانگی

میگن یه دیوونه یه سنگ رو میندازه توی چاه هزارتا عاقل نمیتونن درش بیارن !

تو کف این ضرب المثل موندم ! آخه یه دیوونه برای چی باید یه سنگ رو بندازه توی چاه ؟ حالا بر فرض هم که انداخت ... اون هزارتا آدم عاقل اونقدر بیکارن که برن سنگی که یه دیوونه اندخته رو در بیارن ؟ اون سنگه به چه درده اون هزارتا آدم عاقل میخوره آخه ؟

اون دیوونه حالا یا میخواسته عمق چاه رو ببینه چقدره ؟ یا میخواسته ببنه کف چاه آب داره یا نداره یا یه هدف دیگه داشته ...

اون هزارتا عاقل بیکار چیکار به کار اون سنگه داشتن ؟

اگر از من بپرسین ، میگم اون هزارتا عاقل از اون بنده خدایی که سنگ رو انداخته توی چاه دیوونه تر بودن که اومدن هزارتا مجلس فکر و مشورت برگذار کردن که چطوری سنگ رو از توی چاه در بیارن !

مشکل ما آدما همینه ... هرچی آدم که هدف داره رو میبینیم یه برچسب دیوونه میزنیم روی پیشونیش ! بعد خودمون با هزارتا آدم دیگه بی هدف دنبال زندگیمون راه میافتیم و میشم عاقل !