لحظه

با نوایی آمد و این قصه را آغاز کرد // خنده زد چون بال و این دل ناگهان پرواز کرد

یک صدا میبود ، زان پس در جهان چیزی نبود // آسمان خندید و خورشید ، از خجالت ناز کرد

دفتر این قصه را می بست دستان زمان // یک نگاه آمد ز راه آنگاه و آن را باز کرد

صورت بی صورت این درد را مهتاب دید // چشمکی بی چشم او با اختری دمساز کرد

یک نگه بود و مرا با تیرگی همدل نمود // یک صدا بود و مرا با خامُشی همراز کرد

هر زمان چشمم ببستم آن نگاه آمد به چشم // هر زمان خاموش گشتم آن نوا آواز کرد

عکس این غم چون به جام افتاد ، من «ساقی» شدم // باده با هر مستی من جام را غماز کرد

از احساسات مسخره اش معلومه ماله من بود !